Χθες είχαμε βγει παρέα από συμφοιτητές. Είχαμε από όλες της κατηγορίες. Κάποιους με πτυχίο, κάποιους χωρίς πτυχίο, κάποιους να συνεχίζουν για μεταπτυχιακό, κάποιους να δουλεύουν, κάποιους να κάνουν την θητεία τους στον στρατό, κάποιους να κάνουν διδακτορικό είτε εδώ είτε στο εξωτερικό. Ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε, διασκεδάσαμε, χορέψαμε. Καλά περάσαμε. Η μητέρα μου μου είπε οτι ειναι καλό που κρατάμε επαφές και βγαίνουμε μετά από χρόνια.
subpost
Την "γνώρισα" σε μία εξεταστική το 2004, δεν θυμάμαι εαν ήταν Σεπτέμβρης ή Ιούνης. Καθόταν σε μία θέση μπροστά και αριστερά. Την είδα να έχει γυρίσει πίσω και να βλέπει το πηγαδάκι που είχαμε φτιάξει, παρατήρησα οτι χαμογελούσε με τα περισσότερα αστεία που ελέγα. Εκείνη την μέρα δεν έγραψα καλά, λογικό αφού δεν είχα διαβάσει σχεδόν τίποτα. Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους και ενώ περίμενα το 222 στην Ακαδημίας (αυτό το δρομολόγιο δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας,αλλα έχει μία θέση στην καρδία μας. ενός λεπτού σιγή παρακαλώ.......................) την είδα να είναι και εκείνη στην στάση. Σε αυτό το σήμειο υπάρχει ένα κενό μνήμης, δεν θυμάμαι εαν ήξερα το ονομά της ή εαν μου το είχαν πει και απλά δεν το θυμόμουυν. Πήγα και της μίλησα. Συμφοιτητές είμαστε, στο ίδιο περίπου έτος, στο ίδιος μέρος θα πηγαίναμε, γιατί να μην της μιλησω; Περίμενε αρκέτη ωρα το λεωφορείο και είχε να κάνει μία πρόταση για το πως θα μπορούσαμε να πάμε στην σχολή: "θα πάρουμε το 221, θα κατέβουμε στην κάτω πύλη και από έκει με το εσωτερικό λεωφορείο του πανεπιστημίου θα φτάσουμε σχολή". Η θεωρία από την πράξη βέβαια είχε μία μικρή απόκλιση 10 με 15 λεπτά. Αργήσαμε λίγο αλλά δεν πειραζεί. Η αρχή είχε γίνει. Όλο το ακαμηδαϊκό έτος 2004-2005 κανάμε παρέα. Και τον χειμώνα αλλα κυρίως το καλοκαίρι. Πήγαμε για icetea και καφέ, για μπάσκετ, για μπάνιο, σε θέατρο, σε μουσεία, σε έκθεση ζωγραφικής, κάτσαμε σε παγκάκι, μεθύσαμε μαζί. Κάναμε πολλά για να κάνει το καλοκαίρι του 2005 ιδιαίτερα ξεχωριστό. Τώρα είναι από τους κάποιους που κάνουν διδακτορικό στο εξωτερικό και οι εμφανίσεις της στην Ελλάδα είναι περιορισμένες. Χαίρομαι που όταν επιστρέφει της κλέβω λίγες ώρες.
subpost
Την "γνώρισα" σε μία εξεταστική το 2004, δεν θυμάμαι εαν ήταν Σεπτέμβρης ή Ιούνης. Καθόταν σε μία θέση μπροστά και αριστερά. Την είδα να έχει γυρίσει πίσω και να βλέπει το πηγαδάκι που είχαμε φτιάξει, παρατήρησα οτι χαμογελούσε με τα περισσότερα αστεία που ελέγα. Εκείνη την μέρα δεν έγραψα καλά, λογικό αφού δεν είχα διαβάσει σχεδόν τίποτα. Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους και ενώ περίμενα το 222 στην Ακαδημίας (αυτό το δρομολόγιο δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας,αλλα έχει μία θέση στην καρδία μας. ενός λεπτού σιγή παρακαλώ.......................) την είδα να είναι και εκείνη στην στάση. Σε αυτό το σήμειο υπάρχει ένα κενό μνήμης, δεν θυμάμαι εαν ήξερα το ονομά της ή εαν μου το είχαν πει και απλά δεν το θυμόμουυν. Πήγα και της μίλησα. Συμφοιτητές είμαστε, στο ίδιο περίπου έτος, στο ίδιος μέρος θα πηγαίναμε, γιατί να μην της μιλησω; Περίμενε αρκέτη ωρα το λεωφορείο και είχε να κάνει μία πρόταση για το πως θα μπορούσαμε να πάμε στην σχολή: "θα πάρουμε το 221, θα κατέβουμε στην κάτω πύλη και από έκει με το εσωτερικό λεωφορείο του πανεπιστημίου θα φτάσουμε σχολή". Η θεωρία από την πράξη βέβαια είχε μία μικρή απόκλιση 10 με 15 λεπτά. Αργήσαμε λίγο αλλά δεν πειραζεί. Η αρχή είχε γίνει. Όλο το ακαμηδαϊκό έτος 2004-2005 κανάμε παρέα. Και τον χειμώνα αλλα κυρίως το καλοκαίρι. Πήγαμε για icetea και καφέ, για μπάσκετ, για μπάνιο, σε θέατρο, σε μουσεία, σε έκθεση ζωγραφικής, κάτσαμε σε παγκάκι, μεθύσαμε μαζί. Κάναμε πολλά για να κάνει το καλοκαίρι του 2005 ιδιαίτερα ξεχωριστό. Τώρα είναι από τους κάποιους που κάνουν διδακτορικό στο εξωτερικό και οι εμφανίσεις της στην Ελλάδα είναι περιορισμένες. Χαίρομαι που όταν επιστρέφει της κλέβω λίγες ώρες.
Της αρέσει η Αρβανιτάκη και αυτό το τραγούδι κυκλοφόρησε το 2005, της το αφιερώνω.
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου