joincidence?

το σαββατο το βραδυ αποκοιμηθηκα και απο το ραδιο ακουγοταν αυτο το τραγουδι....



την κυριακη το πρωι ξυπνησα και απο το ραδιο ακουγοταν το ιδιο τραγουδι,συμπτωση;

Κι έμεινα εδώ

Στίχοι: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος
Μουσική: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας


Σαν μια χορδή που χtυπάει δυνατά
μέσα στο στήθος σου
σαν άστρο που σβήνει
και μια μελωδία που πίσω σ` αφήνει
ημέρα μου, φως μου, ζωή μου
ψυχή μου και πάθος
και λάθος και τέλος και αρχή μου
μικρή μου, πληγή μου.

Κι αφού οι καλοί
σου λένε πάντα την αλήθεια και νικούν
και σε παίρνουν μακριά
γιατί εσύ μου σφυρίζεις
κι αφού θες να βγεις στη βροχή
και να χορέψεις μ` ένα άσπρο μαντίλι
εγώ σ` ακολουθώ.

Κι έμεινα εδώ να προχωρώ
να προσπαθώ να σε κάνω να φύγεις
και το μυαλό μου να μη λέει ''σ` αγαπώ ''.

Κι έμεινα εδώ ν` αναζητώ
και να χαζεύω τις ώρες που λείπεις
κι η μουσική μου να μη βρίσκει σκοπό.

Είναι οι λέξεις, οι στιγμές
είναι οι φίλοι που θα δεις, είν` οι γνωστοί
και θα χορτάσεις μικρές χαρές
και λύπες θα περάσεις.
Κι είν` οι εικόνες, οι μαμάδες, οι μπαμπάδες
τα πτυχία, τα λουλούδια
τα παιδιά στα χειρουργεία
τα φύλλα που μυρίζουν στην αυλή κι ένα φιλί
Κι όπως είναι οι κρύες νύχτες
που δεν έχουν τελειωμό
σαν τα σεντόνια που μας πνίγουν
σαν τα τσιγάρα που μας ρίχνουν.

Είν` οι σκέψεις
που πια μόνες τους γελάνε
και που μας βλέπουν στην αρένα
κι όμως δε μας ακουμπάνε.
Γιατί ;

παει.... vol2

μετα απο 5 ποστ σε ισαριθμες συνεχομενες μερες εσπασε το σερι.το χασαμε το σερι πατριωτη....θα επανελθω δημητριος....(δριμυτερος)

υγ ενα τραγουδι που αγαπω πολυ,καλη ακροαση

και μη ρωτας και μενα....

το ακουσα να το τραγουδας ενα πρωινο και μου το κολλησες για εκεινη την μερα.μου ειχε κανει εντυπωση πως ηξερες οτι οταν τσαντιζομαι κανω ησυχια.δεν θα θυμασαι αυτο το γεγονος,ομως εγω θυμαμαι πολλα,ακομα και τα πιο μικρα μικρα.

Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Μέτρησα προχθές τις μικρές μας στιγμές
ήσουνα κι εσύ μια σταγόνα στη βροχή
Κι αν δεν μπορώ να σ'αγγίξω πάλι μόνος προσπαθώ
να κρυφτώ, να σε χάσω, να χαθώ

Μα δε θα δακρύσω πια για σένα
και μη ρωτάς για μένα
δε θα δακρύσω πια για σένα
και μη ρωτάς για μένα

Μέθυσα προχθές στις μικρές μας στιγμές
ήσουνα κι εσύ μια σταγόνα από κρασί
κι αν δεν μπορώ να σ' αγγίξω πάλι μόνος προσπαθώ
να κρυφτώ, να σε χάσω, να χαθώ

Μα δε θα δακρύσω πια για σένα
και μη ρωτάς για μένα
δε θα δακρύσω πια για σένα
και μη ρωτάς για μένα

αλλου τελειωνει....

εγω εχω...

grab a spoon....

παει....

υγ πως ειναι δυνατον να χασεις κατι που ποτε δεν ηταν δικο σου;
υγ1 μαλλον οταν χασεις την ελπιδα οτι μπορεις να το αποκτησεις....

το τρενακι του βασιλη....

χωρις

η αγνοια ειναι ευτυχια....ποτε θα το μαθω αυτο;
μαλλον ποτε αφου εχω εμφυτη την περιεργεια

beautiful μερα

ηταν πεμπτη.ημουν μεσα σε ενα λεωφορειο.ειχε κινηση,ειχε ζεστη,ειχε κοσμο.ειχε και καλη παρεα ομως.ξερεις να μου κανεις καθε μου day ομορφη

εχεις παγωτο κερασει :)

χθες με πληρωσαν απο ενα ιδιαιτερο χρωστουμενα απο την προηγουμενη χρονια,οποτε γιατι οχι;

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ίσως να έγινα κι εγώ ό,τι ακριβώς μισούσα
να φτύνω γέλια ψεύτικα να βγάζω το καπέλο
χειροκροτώντας δυνατά αυτά που δεν μασούσα
και να πουλάω παρηγοριές πίσω από μαύρο βέλο.

Μπορεί να έμοιασα κι εγώ σ' αυτούς που κυνηγούσα
να στήνω δόκανα παντού να μη σε πλησιάζουν
να κάνω κόλπα πονηρά για τα δικά σου λούσα
αλλά να βγάζω το σκασμό όταν θα σε βιάζουν.

Μπορεί να φίλησα κι εγώ εκεί που είχα φτύσει
και να δικαιολογήθηκα πως ήμουν υπεράνω
δήθεν κακίες δεν κρατώ κι ας μ' έχετε φυσήξει
σαν το κεράκι το ροζέ στην τούρτα πάνω πάνω.

Μπορεί να πούλησα κι εγώ κάτι απ' την ψυχή μου
αφού μου τη ζητήσανε γιατί να μην κεράσω
μόνο που είχα πρόβλημα αν ήταν στην τιμή μου
ή μου την κλέψανε κι αυτή μ' έναν κρυμμένο άσσο.

the end....

γιατι δεν τελειωνουν ολα τα παραμυθια με το "εζησαν αυτοι καλα και μεις καλυτερα..."

Στίχοι: Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Κάποτε γνώρισα μια λίμνη
μάτια μου, μάτια μου
κάποτε γνώρισα μια λίμνη
που ‘θελε να ‘ναι θάλασσα

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Κάποτε αντάμωσα μια πέτρα
μάτια μου, αχ μάτια μου
κάποτε αντάμωσα μια πέτρα
που ‘θελε βράχος να γενεί

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Κάποτε αγάπησα μια κόρη
μάτια μου, μαύρα μάτια μου
που ρωτούσε κάθε αγόρι
πότε γυναίκα θα γενεί

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Έχουν περάσει χρόνοι δέκα
μάτια μου, αχ μάτια μου
η κόρη γίνηκε γυναίκα
μα εγώ απόμεινα παιδί

Και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι